Nieuws
Terug naar overzichtHerdenking Indiëmonument Amstelveen
Op maandagavond 14 augustus 2023 werden bij het Indiëmonument in het Broersepark in Amstelveen de gevallenen en de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in het voormalig Nederlands-Indië herdacht. Zoals altijd begon de herdenkingsplechtigheid met het intreden Bondsbanierwacht van de Bond van Wapenbroeders.
De aanwezigen werden van harte welkom geheten door de voorzitter Stichting Herdenking Gevallenen en Slachtoffers in Nederlands-Indië, dhr. Bouwens. Hij memoreerde onder meer het verhaal van de familie Lobo, die na ontberingen en na de politionele acties naar Nederland was gekomen. ‘Noodgedwongen verlieten zij hun geboortegrond om zich hier te vestigen, samen met 350.000 anderen die de oversteek maakten. Een onzekere toekomst tegemoet, een enorme stap in hun familiebestaan’.
De burgemeester van de gemeente Amstelveen, dhr. T. Poppens vertelde over zijn ontmoeting met mevr. Tjiook-Liem en het Pontianak-complot in 1943. ‘De beruchte politie van de Japanse marine, de Tokkeitai, liet honderden Indonesische bestuursambtenaren, Chinese handelaren en leden van lokale sultanaatsfamilies in Pontianak, West Borneo, arresteren en daarna zonder enige vorm van proces executeren op verdenking van samenzwering tegen de Japanners. Een samenzwering die nooit is aangetoond’. Daarna ging hij in op de verschrikkingen, die vrouwen in verschillende Japanse kampen hadden meegemaakt.
De Algemeen Voorzitter van de Bond van Wapenbroeders, dhr. J. Verwoerd zei onder meer: ‘We moeten erkennen dat ook de naoorlogse periode in Nederlands-Indië vol was van ellende, geweld en verlies. Dat er door betrokken partijen verschrikkelijke daden zijn begaan. Inzicht in de gebeurtenissen uit die tijd, objectief en transparant, helpt een samenleving te helen en te verbinden. Helpt om te vergeven en gezamenlijk vooruit te kijken. Subjectief onderzoek, verricht en bezien door de (politieke) bril van de huidige tijd, doet dit juist niet. Integendeel, dergelijk onderzoek polariseert en vergroot het gevoel van onrechtvaardigheid bij vele directe en indirecte betrokkenen. Verslagenheid in plaats van wederzijds respect. Boosheid in plaats van heling. Voor diegenen die al jaren wachten op rechtmatige compensatie een extra slag in het gezicht’.
De ceremoniemeester mevr. J. Schäfer vertelde tijdens haar speech het verhaal van haar oom Nono, die zij persoonlijk nooit heeft gekend, anders dan van de verhalen uit haar vaders jeugd, in Nederlands-Indië gesneuveld was tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Pacific. Hierover werd verder in de familie niet of nauwelijks gesproken. In elk geval niet in het bijzijn van de kinderen. Ik herinner mij mijn grootouders van vaders kant niet echt heel goed. Ze overleden zo tussen mijn negende en elfde jaar. Wat ik nog wel weet is dat vooral mijn oma een stille, verdrietige en zorgelijke indruk maakte die ook nog op naoorlogse foto’s is terug te zien.' Vervolgens ging zij in op de briefwisselingen tussen haar vader en haar oom in 1942 en het sneuvelen van haar oom Nono. 'Twee broers. De jongere kreeg een kans om verder te gaan en een gezin te stichten waaruit zich weer een hele familie zou vormen. De oudste broer werd in de kiem gesmoord’.
Aansluitend zong mevr. Van Geest het Indische Onze Vader à capella. Voorafgaand aan het Taptoe-signaal, was er gedurende twee minuten stilte voor de gevallenen en slachtoffers uit deze periode. Vervolgens speelde de Militaire Kapel het 1e en 6de couplet van het volkslied Wilhelmus.
Na het uittreden van de Bondsbanierwacht, begonnen de kransleggingen. Afsluitend volgde het traditionele defilé voor het monument.
